Pobresa
Monument a Jacint Verdaguer, Mare de Déu del Mont.
© Davidian Skitzou
Pobreza
Todo o perdín, o nome e a riqueza,
as coroas de loureiro que tanto soñei;
chámame irmán a esgrevia pobreza,
de min avergónzase a vanidade.
Tirei pola fiestra a miña fortuna
maxinando outra millor;
cando botaba fóra as cousas unha a unha,
sentía nas ás lixeireza maior.
Chegou coa pobreza a bonanza,
que ao perde-los bens, tamén perdía o xugo;
e se de algo tiña dor,
dicíame Deus: "¿De min non te fartarás?"
- Tot ho he perdut, lo nom i la riquesa
- les corones de llor que he somniat:
- me diu germà la rònega pobresa,
- s'avergonyeix de mi la vanitat.
- Tirí per la finestra ma fortuna
- veient millor fortuna esdevenir:
- quan llançava les coses d'una a una,
- les ales me sentia alleugerir.
- Me vingué amb la pobresa la bonança;
- perdent los béns, també en perdia el jou;
- si de res jo sentia la recança,
- me deia Déu: "De mi no en tindràs prou?"
VERDAGUER I SANTALÓ, Jacint
Monument a Jacint Verdaguer, Mare de Déu del Mont.© Davidian Skitzou
Pobreza
Todo o perdín, o nome e a riqueza,
as coroas de loureiro que tanto soñei;
chámame irmán a esgrevia pobreza,
de min avergónzase a vanidade.
Tirei pola fiestra a miña fortuna
maxinando outra millor;
cando botaba fóra as cousas unha a unha,
sentía nas ás lixeireza maior.
Chegou coa pobreza a bonanza,
que ao perde-los bens, tamén perdía o xugo;
e se de algo tiña dor,
dicíame Deus: "¿De min non te fartarás?"
Versión galega: © B·Ig·La
Fillo de labregos, Jacint Verdaguer ingresou no seminario aos dez anos e foi ordeado crego no 1870. Os Xogos Florais celebrados en Cataluña o ano 1865 vano convertir nunha figura popular. Entre 1875 e 1876, coma crego na Compañía Trasatlántica, compuxo pezas de moito sentimento e nostalxia. De retorno instalouse do Pazo do Marqués de Comillas, unha cómoda etapa da súa existencia na que escribiu as obras máis coñecidas: L'Atlàntida, Llegenda de Montserrat, Oda a Barcelona, Canigó, Pàtria. Cando volve d'unha viaxe a Terra Santa, a súa vida espiritual da un xiro que marcará a súa obra até a morte. Poeta do pobo, aportou á lingua catalana un riquísimo léxico e unha linguaxe chea de forza, gracia, sabor e dozura.
Fonte: Universitat Oberta de Catalunya
