Todo o perdín...

Pobresa

Tot ho he perdut, lo nom i la riquesa

les corones de llor que he somniat:

me diu germà la rònega pobresa,

s'avergonyeix de mi la vanitat.

Tirí per la finestra ma fortuna

veient millor fortuna esdevenir:

quan llançava les coses d'una a una,

les ales me sentia alleugerir.

Me vingué amb la pobresa la bonança;

perdent los béns, també en perdia el jou;

si de res jo sentia la recança,

me deia Déu: "De mi no en tindràs prou?"

VERDAGUER I SANTALÓ, Jacint

Monument a Jacint Verdaguer, Mare de Déu del Mont.
© Davidian Skitzou


Pobreza

Todo o perdín, o nome e a riqueza,
as coroas de loureiro que tanto soñei;
chámame irmán a esgrevia pobreza,
de min avergónzase a vanidade.

Tirei pola fiestra a miña fortuna
maxinando outra millor;
cando botaba fóra as cousas unha a unha,
sentía nas ás lixeireza maior.

Chegou coa pobreza a bonanza,
que ao perde-los bens, tamén perdía o xugo;
e se de algo tiña dor,
dicíame Deus: "¿De min non te fartarás?"

Versión galega: © B·Ig·La

Fillo de labregos, Jacint Verdaguer ingresou no seminario aos dez anos e foi ordeado crego no 1870. Os Xogos Florais celebrados en Cataluña o ano 1865 vano convertir nunha figura popular. Entre 1875 e 1876, coma crego na Compañía Trasatlántica, compuxo pezas de moito sentimento e nostalxia. De retorno instalouse do Pazo do Marqués de Comillas, unha cómoda etapa da súa existencia na que escribiu as obras máis coñecidas: L'Atlàntida, Llegenda de Montserrat, Oda a Barcelona, Canigó, Pàtria. Cando volve d'unha viaxe a Terra Santa, a súa vida espiritual da un xiro que marcará a súa obra até a morte. Poeta do pobo, aportou á lingua catalana un riquísimo léxico e unha linguaxe chea de forza, gracia, sabor e dozura.

Fonte: Universitat Oberta de Catalunya