Sólo nos aislamos en las cosas pequeñas,
en la mínima y frágil libertad
de las cosas pequeñas
y nos cuesta en verdad dejarlas,
porque al abrigo de los inútiles objetos
inevitablemente cotidianos
existe todo un mundo no sabido de ternura.
Sólo nos aislamos,
sólo crecemos en las cosas pequeñas:
aquel pañuelo que llevamos siempre
doblado con tanto cuidado en el bolsillo,
la canción que recordamos de pronto,
un libro ya olvidado,
el gesto repetido tantas veces,
o la cosa más íntima
que nadie podría amar
como nosotros la amamos.
Se trata, bien mirado, de una constante
evasión hacia nosotros mismos,
hacia la más pura e íntima parte
de nosotros mismos,
convertida al fin y al cabo
-y nos sorprende siempre constatarlo-
en lo que más nos acerca al yo profundo
que vive adentro nuestro,
y sobre todo en lo que más intensamente
nos alienta a vivir.
En "Quince poemas" (1966), de Miquel Martí i Pol
Soidade
Jean_Jacques Henner (1829-1905)
Jean_Jacques Henner (1829-1905)
Só nos aillamos nas pequenas cousas,
na mínima e fráxil liberdade
das cousas pequenas
na mínima e fráxil liberdade
das cousas pequenas
e en verdade cóstanos deixalas,
porque ao abeiro dos inútiles obxectos
inevitàbelmente cotiáns
existe todo un mundo non coñecido de tenrura.
Só nos aillamos,
Só nos aillamos,
só crecemos nas cousas pequenas:
aquel pano da man que sempre levamos
encartado con tanto coidado no peto,
a cantiga que de súpeto lembramos,
un libro xa esquecido,
o xesto tantas veces repetido,
ou a cousa máis íntima,
que ninguén podería amar
como nós a amamos.
Trátase, ben mirado, dunha constante evasión
cara a nós mesmos,
cara a máis pura e íntima parte
de nós mesmos,
convertida á fin e ao cabo
-e sempre nos sorprende constatalo-
no que máis nos achega ao "eu" profundo
que vive dentro de nós,
e sobor de todo no que máis intensamente
nos afouta a vivir.
[Versión galega: @enedelate]
aquel pano da man que sempre levamos
encartado con tanto coidado no peto,
a cantiga que de súpeto lembramos,
un libro xa esquecido,
o xesto tantas veces repetido,
ou a cousa máis íntima,
que ninguén podería amar
como nós a amamos.
Trátase, ben mirado, dunha constante evasión
cara a nós mesmos,
cara a máis pura e íntima parte
de nós mesmos,
convertida á fin e ao cabo
-e sempre nos sorprende constatalo-
no que máis nos achega ao "eu" profundo
que vive dentro de nós,
e sobor de todo no que máis intensamente
nos afouta a vivir.
[Versión galega: @enedelate]
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada